ŁAŃCUCH
Wszelki sprzęt gospodarski był dla nas zawsze cenny i atrakcyjny.
Łaziliśmy
objuczeni tym złomem na długo zanim zwolennikom havy metalu w Polsce do
głowy przyszło przystrajać się w łańcuchy.
Różnego rodzaju kółka od kultywatorów, płużki, obrodlacze, opryskiwacze i tragarze były dla nas wysoce cenne.
Nie gardziliśmy również elementami uprzęży, łańcuchami i postronkami.
Cała atrakcja polegała na tym, że sprzętu było zwykle mniej od nas, i na tym tle wynikały wiecznie utarczki, sprzeczki oraz bójki.
I choć wiadomo było, że samemu bawić się nie da, to często, gęsto iskrzyło między naszym towarzystwem. Taki stan rzeczy był powodem ciągłego utrapienia dla babć i rodziców, którzy co jakiś czas podejmowali naiwne próby zapobieżenia sporom.
Pewnego dnia doszło między nami do ostrej walki o kawałek krowiego łańcucha.
Ciocia Zosia nie widząc innego rozwiązania zawezwała Natalkę i poleciła
: „Dziecko, nie ma innej rady,
musisz jutro rano jechać do Miechowa i
kupić każdemu po kawałku łańcucha, po trosze gwoździ i po młotku”.
Skoro świt Natalia żegnana przez Ciotkę wyruszyła na „pekes”.
Gdy dotarła do Miechowa, zgodnie z przykazaniem Ciotki pierwsze swe kroki skierowała do znajdującego się na rynku domu handlowego „Kłos”, a ściślej do stoiska z artykułami do produkcji rolnej.
Tu, w pierwszej kolejności, zażądała łańcucha. Sprawa nie była jednak taka prosta, bowiem wysoce wykwalifikowana „sklepowa” zapytała:
„A
jaki długi ten łańcuch i dla kogo”?
Natalkę zatkało. „No”...-
zaczęła się jąkać.
Energiczna sprzedawczyni ponowiła pytanie: „Dla
kogo: dla krowy, dla psa”?
A ciotka na to: „nie, dla dzieci”.
Tym
razem zamurowało tą drugą. „Jak to”? - wybałuszyła oczy - „dla
dzieci”.
„No, przecież, do zabawy”...
- „A ja myślałam”...
Zdaje się, że lepiej nam nie zgadywać co pomyślała ekspedientka.