Zanim, na
skutek dojrzewania Violki, nawiązaliśmy kontakty z rówieśnikami ze
wsi, byliśmy zamkniętą grupą.
Wiejskie dzieci
w naszym wieku miały już
swoje obowiązki, często nawet przekraczające ich możliwości...
Cóż czasy były inne, mechanizacja na zupełnie innym poziomie niż dziś, a obrazek chłopa orzącego konnym pługiem - powszechny.
Zboże kosiło się
kosiarką konną, wiązało ręcznie, a mendle były nieodłącznym
elementem krajobrazu.
W najlepszym wypadku żniwowano przy użyciu konnej
„żniwiarki” lub snopowiązałki traktorowej.
Młócenie przy użyciu kombajnu było rzadkością, a widok żniwiarza z kosą zwyczajny. Niektórzy zbierali w ten sposób całość zboża, inni tylko „obsiekali” pod wiązałkę czy kosiarkę. Praca była ciężka i dla tego, zwłaszcza w okresie żniw, nasi rówieśnicy nie mieli czasu na zabawy.
Dla nas ewentualne
uczestnictwo w polowych robotach było jedynie rozrywką i nigdy nie
przymuszano nas do niego.
Dla miejscowej młodzieży stanowiliśmy więc
egzotycznych przybyszów, którzy po całych dniach jeździli na
leszczynowych „koniach”, ciągnąc za sobą metalowe kółka od
kultywatora.
Dlatego prędzej, być może, porozumieliby się z kosmitami
niż z nami.
Oczywiście z czasem sytuacja ta się zmieniała i w efekcie
zawarliśmy sporo znajomości, ale to nastąpiło o wiele później.
Pewnego dnia podczas zabawy w ogródku starego domu Zosi, Violka, Mariusz i Andrzej ujrzeli na drodze niedużego chłopca ciągnącego straszliwie skrzypiący wózek o krzywych kołach.
Intrygująca ta postać stękała przy tym okropnie, a z grymasu na czerwonej, piegowatej twarzy przebijała determinacja i upór. Pociesznie wyglądała ta osóbka.
Jakoż bodaj Mariusz krzyknął zza płotu: „Scentrowane koło!” Po chwili cała trójka ryczała już chórem: „Scentrowane koło! Scentrowane koło!”
Mały człowieczek,
oburzony i urażony
w swych wysiłkach odkrzyknął po chwili: „Pojebane
dzieci! Pojebane dzieci!” Tego za wiele było Violce.
Ta dwunasto czy
trzynastoletnia wówczas dziewczynka, wychowana starannie przez Natalkę,
była okazem delikatności i taktu. Jakże ją jednak musiały zaboleć słowa
pieguska skoro podskakując zza płotu wrzasnęła: „Chuj, chuj!!!”
Biedactwo, nawet nie „chuju”, tylko
w mianowniku, jak na lekcji
polskiego, niewprawne usteczka wypowiadały pierwsze, być może, w życiu
wyzwiska inne niż: „ty ciapo”.
Niesłychanie komicznie musiało to brzmieć, bo będąca świadkiem zdarzenia Fredka płakała ze śmiechu.
A Scentrowane Koło okazał się również przybyszem z miasta, tyle, że babcię miał mniej od naszych wyrozumiałą...
Zresztą, już od następnych wakacji stał się uczestnikiem naszych zabaw w Janosika i otrzymawszy wdzięczny przydomek „Kurewka” znikał na całe dnie w lesie, gdzie wraz z nami oddawał się błogiemu nieróbstwu.